دَر زندگیم به هیچکس خیانت نَکردم جُز خودَم !

عِشق بِه تو خیانَت به خودم بود !

سیم سیم

ساعت11:39---22 خرداد 1391

سلام نسیم جونم خوبی؟یه مطلب تازه نوشتم.اگه مایل بودی تو وبت بذار.

......

(برای این موضوع عنوانی نگذاشتم چون عنوان آن مخصوص خود خواننده هاست.هرکس با نظر و سلیقه ی خودش عنوانش را انتخاب کند.)

خدایا میدانی شاید این دردودل مخصوص من و تو باشد،ولی بگذار همه بدانند...

زمانیکه مرا در دامان مادرم گذاشتی در قلبم عشق عمیقی به مادرم انداختی، زمانیکه شانه های پدر تکیه گاه امن روز های سخت شد، در قلبم عشقی ژرف تر به پدرم انداختی. زمانیکه بزرگتر شدم و با دنیای بزرگتری آشنا گشتم فهمیدم عشق فقط محدود به مادر و پدر نیست؛ دوباره عاشق شدم، عاشق کسی که در آن بیرون است. کسی حتی با نگاهش قلب زخم خورده ام را مرهم می بخشد، کسی که حتی صدای نفس کشیدن هایش آواز خوش زندگی است.و منی که باقی مانده ام دیگر من نیستم. چیزی برای خود نمیخواهم، تنها آرزویم موفقیت و سلامتی و خوشحالی عشق هایم است. کمی که میگذرد به یکباره به یاد می آورم چیزی را که فراموش کرده بودم....

« قبل از اینکه پروانه شوم، کرم بودم... »

چگونه فراموش کردم من همان کرمی هستم که تو دو بال پرواز به من دادی...

تو پریدن و پرواز کردن را به من آموختی، تو به من شجاعت اوج گرفتن دادی، تو به من نهراسیدن از موانع را آموختی، تو به من بال زدن تا فراسوی زمان را آموختی، تو به من ....

می بینی...تو همه جا با من بودی؛همه جا...

حتی جاهایی که هیچ کدام از عزیزانم و تکیه گاه های زندگیم قادر به همراهی من نبودند، تو هرلحظه به من عشق ورزیدی، تو هر لحظه با شوق به پیشرفت من نگریستی و مرا تشویق کردی و من چه ظالمانه حتی تشکری خشک و خالی ازتو نکردم. به خاطر داری روزهایی را که عشقم به من بی توجهی کرد و من اشک هایم را به نزد تو آوردم و از او برایت حرف زدم. و تو چه مهربانانه مرا همراهی کردی، بدون هیچ شکایتی. چگونه عشق تو را به خودم ندیدم و به تو بی توجهی کردم؟ چگونه نفهمیدم دوست داری حتی برای یکبار هم که شده یه خاطر خودت با تو سخن بگویم، نه به خاطر آوردن شکایت دیگران در نزدت؟من که خودم ادعای عشق دارم، من دیگر چرا عشقت را نفهمیدم...؟

در تقویم هایمان روزهایی داریم مختص معلمان،مادران،پدران،دختران،پسر ان،کارگران،کارمندان،پزشکان،دان شجویان و...

که در این روز ها از این عزیزان به پاس تمام محبت هایشان سپاسگذاری می کنیم؛ایکاش در این تقویم ها روزی بود مختص خدا...

تا از او نیز به پاس محبت بی کرانش و عشق زیبایش تشکر می کردیم.چرا روز هایی را اختصاص میدهیم به تشکر از کسانی که تا قسمتی با ما همراهی کرده اند ولی حتی یک روز به تنها حامی روزهای بی کسی اختصاص نمی دهیم؟

همگی برای یک لحظه چشم هایمان را روی هم بگذاریم و ببینیم آیا آنگونه که مختص اوست از او تشکر کرده ایم یا...؟